การตกของอุกกาบาตส่วนใหญ่รวบรวมจากคำบอกเล่าของผู้เห็นเหตุการณ์เกี่ยวกับลูกไฟหรือผลกระทบของวัตถุบนพื้น หรือทั้งสองอย่าง ดังนั้น แม้ว่าข้อเท็จจริงที่ว่าอุกกาบาตจะตกด้วยความน่าจะเป็นที่เท่ากันทุกที่บนโลก การตกของอุกกาบาตที่ได้รับการยืนยันมักจะกระจุกตัวอยู่ในพื้นที่ที่มีความหนาแน่นของประชากรมนุษย์สูง เช่น ยุโรป ญี่ปุ่น และอินเดียตอนเหนือ มีการสังเกตการตกของอุกกาบาตจำนวนเล็กน้อยด้วยกล้องอัตโนมัติ และกู้คืนได้หลังจากการคำนวณจุดตกกระทบ ก้อนแรกคือ อุกกาบาต řibramซึ่งตกลงมาในเชโกสโลวาเกีย (ปัจจุบันคือสาธารณรัฐเช็ก) ในปี 1959 ในกรณีนี้ กล้องสองตัวที่ใช้ถ่ายภาพอุกกาบาตจับภาพลูกไฟได้ ภาพเหล่านี้ถูกใช้ทั้งเพื่อระบุตำแหน่งของก้อนหินบนพื้นดิน และที่สำคัญกว่านั้นคือ เพื่อคำนวณวงโคจรที่แม่นยำสำหรับอุกกาบาตที่กู้ขึ้นมาเป็นครั้งแรก หลังจากการล่มสลายของ Pribram ประเทศอื่น ๆ ได้จัดตั้งโปรแกรมสังเกตการณ์อัตโนมัติโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอุกกาบาตที่ตกลงมา หนึ่งในนั้นคือPrairie Networkซึ่งดำเนินการโดยSmithsonian Astrophysical Observatoryระหว่างปี 1963 ถึง 1975 ทาง