เส้นศูนย์สูตรของดาวอังคารถูกกำหนดโดยการหมุนของมัน แต่ตำแหน่งของเส้นเมริเดียน หลักนั้น ถูกระบุ เช่นเดียวกับโลก (ที่กรีนิช ) โดยการเลือกจุดโดยพลการ Mädler และ Beer เลือกเส้นสำหรับแผนที่แรกของดาวอังคารในปี 1830 หลังจากที่ยานอวกาศMariner 9ได้แสดงภาพดาวอังคารอย่างละเอียดในปี 1972 ปล่องภูเขาไฟขนาดเล็ก (ภายหลังเรียกว่าAiry-0 ) ซึ่งตั้งอยู่ในSinus Meridiani ("Middle Bay" หรือ "อ่าวเมริเดียน") ได้รับเลือกโดยMerton Davies , Harold MasurskyและGérard de Vaucouleursสำหรับคำจำกัดความของลองจิจูด 0.0° เพื่อให้ตรงกับการเลือกดั้งเดิม เนื่องจากดาวอังคารไม่มีมหาสมุทรและด้วยเหตุนี้จึงไม่มี " ระดับน้ำทะเล " จึงต้องเลือกพื้นผิวที่มีระดับความสูงเป็นศูนย์เป็นระดับอ้างอิง สิ่งนี้เรียกว่าareoid ของดาวอังคาร คล้ายกับgeoid บนบก ความสูงเป็นศูนย์ถูกกำหนดโดยความสูงที่มีความดันบรรยากาศ 610.5  Pa (6.105  mbar ) ความดันนี้สอดคล้องกับจุดสามจุดของน้ำ และมีค่าประมาณ 0.6% ของความดันพื้นผิวที่ระดับน้ำทะเลบนโลก (0.006 atm) สำหรับจุดประสงค์ในการทำแผนที่การสำรวจทางธรณีวิทยาของสหรัฐอเมริกาได้แบ่งพื้นผิวของ ดาวอังคาร ออกเป็นสี่เหลี่ยมที่ทำแผนที่ 30อัน แต่ละอันตั้งชื่อตามลักษณะอัลเบโดแบบคลาสสิกที่มีอยู่ ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2566 หนังสือพิมพ์เดอะนิวยอร์กไทมส์รายงานแผนที่โลกของดาวอังคารที่อัปเดตโดยอิงจากภาพจากยานอวกาศโฮป แผนที่ดาวอังคารทั่วโลกที่เกี่ยวข้องแต่มีรายละเอียดมากกว่านั้นเผยแพร่โดยNASAเมื่อวันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2566