ความสำเร็จของพี่น้องตระกูลไรท์เป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบเครื่องบินและการบินที่ประสบความสำเร็จในไม่ช้าโดยผู้อื่น และสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง (พ.ศ. 2457–2461) ยิ่งเร่งการขยายตัวของการบิน แม้ว่าในตอนแรกจะใช้สำหรับการลาดตระเวนทางอากาศ แต่ในไม่ช้า เครื่องบินก็ติดตั้งปืนกลเพื่อยิงใส่เครื่องบินลำอื่นและวางระเบิดลงเป้าหมายภาคพื้นดิน เครื่องบินทหารที่มีภารกิจและอาวุธยุทโธปกรณ์ประเภทนี้กลายเป็นที่รู้จักตามลำดับในฐานะเครื่องบินรบและเครื่องบินทิ้งระเบิดในช่วงทศวรรษที่ 1920 สายการบินพาณิชย์ขนาดเล็กกลุ่มแรกได้เริ่มให้บริการไปรษณีย์ และความเร็วและระยะการบินที่เพิ่มขึ้นทำให้เที่ยวบินแบบไม่แวะพักข้ามมหาสมุทร ขั้วโลก และทวีปต่างๆ ทั่วโลกเป็นไปได้ ในช่วงทศวรรษที่ 1930 เครื่องบิน เครื่องบินโมโนเพลน (ปีกเดี่ยว) ที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นซึ่งมีลำตัว (ลำตัว) เป็นโลหะทั้งหมดและส่วนใต้ท้องรถที่หดได้ได้กลายเป็นมาตรฐาน เครื่องบินมีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในสงครามโลกครั้งที่สอง (พ.ศ. 2482–45) โดยมีการพัฒนาทั้งขนาด น้ำหนัก ความเร็ว พลัง พิสัย และอาวุธยุทโธปกรณ์ สงครามดังกล่าวเป็นจุดสูงสุดของยานใบพัดเครื่องยนต์ลูกสูบ ในขณะเดียวกันก็เปิดตัวเครื่องบินลำแรกที่มีเครื่องยนต์ไอพ่น ซึ่งสามารถบินด้วยความเร็วที่สูงขึ้น เครื่องบินไอพ่นกลายเป็นบรรทัดฐานสำหรับเครื่องบินรบในช่วงปลายทศวรรษที่ 1940 และพิสูจน์ให้เห็นถึงความเหนือชั้นของยานขนส่งเชิงพาณิชย์ที่เริ่มต้นขึ้นในทศวรรษที่ 50 ความเร็วสูงและต้นทุนการดำเนินงานที่ต่ำของเครื่องบินเจ็ททำให้การเดินทางทางอากาศเชิงพาณิชย์ขยายตัวอย่างมากในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 ในช่วงต้นศตวรรษที่ 21 เทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์ที่ได้รับการปรับปรุงนำไปสู่การพัฒนาเครื่องบินหุ่นยนต์ควบคุมระยะไกลหรือขับเคลื่อนอัตโนมัติที่เรียกว่าอากาศยานไร้คนขับ (UAV) หรือโดรน